 Wysłany: Pią 13:19, 11 Kwi 2008 Temat postu: |
|
| Zakochałam się w pierwszym twym wierszu :!: | |
| Wysłany: Sob 14:46, 05 Kwi 2008 Temat postu: |
|
| kurcze, powiem szczeże, że wiersze mnie urzekły:) w twoich wierszach widzę, że trzeba czytac między wersami;) lubię takie :) ja tesh pisze:) zaraz dołąącze swoje małe dzieła..
pozdrawiam i życzę dużo, dużo udanych wierszy:) którymi mam nadzieję się z nami podzielisz;) |
|
| Wysłany: Nie 16:05, 30 Mar 2008 Temat postu: |
|
| Fajnie chociaż mogłabyś nad tym jeszcze popracować.^^ Podziwiam Cię, sama nie potrafię pisać wierszu. Jakoś do tego serca nie mam, ani ochoty. | |
| Wysłany: Wto 18:44, 25 Mar 2008 Temat postu: [N] Listy do... i kilka wierszy, czyli mała ojczyzna Resia. |
|
| Temat na moje bazgroły. Pierwsze dwa teksty już publikowane, ale chcę żeby wszystko było tutaj w jednym miejscu. Taki kaprys...
1. Listy do... List pierwszy Iluzja W tym miejscu ściany udają, że coś czują, a w ich objęciach wije się pustka. W pustce tylko ja. Jedno ziarenko przyprawy, rozkruszone, zbyt drobne, by nadać smak. Cisza już z natury nie istnieje. W struny zmysłów uderza czas. On słucha, myśli i łaknie. A poza nim są jeszcze drzwi, ale ich nie otwierasz. Zdziwione. Czerwienią się na zawiasach. Jest fotel, ale na nim nie siadasz. Uśpiony. Nie skrzypi. Nie kicha gdy osiada na nim kurz. Jest stół, ale nie rzucasz na niego kluczy i nie stawiasz kawy. Twardo znosi obojętność. Jest firanka, ale jej nie odgarniasz. I widok za nią, ale na niego nie patrzysz. Więc pustka. I ja jestem, ale mnie nie przytulasz i na mnie nie krzyczysz, że mam się stąd wynosić. Boję się, że przestanę Cię pamiętać, czyli pytać babci, czy odgarnęła liście i zapaliła ogień. Ode mnie, od Twojej mamy, od Twojego taty, dla Ciebie. Aż jednego. Ne wewnętrznej stronie powiek, widuję Cię igrającego z ogniem. Czuję Twój uśmiech i mój strach. Ktoś, który jest, wykuł Cię z litej skały, a mnie z litego drewna. W takich chwilach się modlę i spod powiek wypływa woda gasząc pożar. Ty wtedy mówisz, że oboje potrzebujemy tej litości. Ty, aby się uśmiechać, a ja aby się modlić. W rzeczywistości, pochłaniającej czas od jednego do drugiego mgnienia powiek. Ciebie nie ma. List drugi Dwie strony Gdzieś, pomiędzy sercem, a nierozgarniętą głową, całkiem głośno, krzyczy prośba. A gdybyś tak... został? Z okazji urodzin dałabym Ci misia, a potem klocki ze sławnym logo i pierwszą maszynkę do golenia. Uśmiechałbyś się szarymi oczyma. Już bym jakoś zniosła te brudne skarpetki z czerwonym lub białym haczykiem lub trzema równoległymi paskami, Jamesa Bonda nabitego w butelkę zasłaniającego lustro w łazience, za głośno grającą muzykę, która zmienia rytm serc i czarnego irokeza. Ale w zamian poszlibyśmy pod rękę na spacer i powiedziałabym Ci swoją przyszłość, która mi się śniła. Odganiałbyś ode mnie wszystkie natrętne owady, które by się we nie zakochały, a ja szepnęłabym słówko czaplom z długimi nogami. Gdyby się ściemniło popatrzylibyśmy w górę, aby złapać którąś ze spadających gwiazd. Czasem spełniałoby się marzenie. Jeden z gołębi w Raciborzu patrzył mi ostatnio w oczy i niecierpliwie deptał bruk. Powiem mu, żeby Cię odszukał. Tam gdzie go nauczę. Tam gdzie nauczyła mnie mama. Ośno Lubuskie cmentarz Jacek mój Brat lub inaczej, bliżej niebo Anioł 2. Kilka wierszy *** Aby znaleźć w sobie mgnienie iskrę i błysk Coś co jest na źrenicach kiedy patrzysz w ogień Coś co prześlizguje się po kręgosłupie kiedy usłyszysz jego szum Trzeba czuć noc Nad sobą i obok siebie I w sobie gdy się oddycha Trzeba pomiędzy sercem gdzieś w żyłach i tętnicach rozciąć pajęczą nić przyzwyczajenia i nie móc odetchnąć i zadławić się do omdlenia Powąchać naftę i wbić spojrzenie w bruk albo w niego przygarnąć niewiedzę *** Brak Ciebie Słodkawy smak w ustach jedyną pamiątką Uśmiech dotyk zapach jedyną tęsknotą Zegary przestały odmierzać czas wtedy odkryły przed nami nieznany dotąd świat Przepraszam ich wskazówki są połamane by nie zdradziły nam że czas na pożegnanie *** Robotyka robot tyka e - mocjami a kabel wie daje cynk że to wi(a)rus i kona robot (w)net *** Srebrna obrączka takie małe niby - nic a błyszczało dumnie srebrna obrączka - wspomnienie teraz już niechciane zdjęłam je schowałam dalej kochałam ona leżała w pudełku wyrzuconych myśli czekała spokojnie aż znów się przyśnisz przyznaję że zapomniałam poskarżę tylko ona... sczerniała *** Znów siedzę przytulając się do własnych nóg głowę składam na kolanach naciągnięta koszulka nie ogrzewa stóp zimno znów na imię mi niechciana |
|