[Z] [M] Fantasmagoria

Aura

"To wszystko nieprawda.
Nie wierz
w moją obojętność,
w moją nieobecność doskonałą,
w moja zimną krew.
Prawdą jest tylko żal
i krew
rozżarzona do białości."

Jej świetliste zielone oczy wpatrywały się w jego matowe tęczówki z niewysłowioną miłością. On sam nie potrafił już ukrywać swoich uczuć względem niej. Ciepły deszcz, który zastał ich w ogrodzie pobudzał ciała, rozpalał zmysły. Z czułością, dla nikogo nie pojętą, dotknął jej zaróżowionego policzka. Duża, ciepła dłoń zacisnęła się po chwili na jej talii.
Zieleń przeciw czerni.
Wpatrując się w siebie widzieli przede wszystkim zapowiedzi szczęśliwych dni spędzonych w swoich objęciach. Widzieli spokój umysłów, radośnie drgające serca. Słyszeli ciche słowa pełne uczuć, wypowiadane przez zachłanne usta. Wciąż czuli ciepło swych ciał. Razem.
Złożył na jej wargach delikatny pocałunek, przyciągając ją po chwili jeszcze bliżej. Wplątując mu palce we włosy pozwoliła prowadzić się uniesieniu. Zapamiętywała smak jego ust w deszczu, tak jakby miałby to być ostatni raz. Odganiała z serca cały smutek, całą samotność wyżerającą jej dusze. Przegoniła stare wiatry wspomnień niosące ból i niechciane, niepozakańczane sprawy. Z czułością dotykała jego twarzy, zapoznawała się na nowo z jego rysami, z każdą nierównością, z każdą blizną. Jej umysł stawał się czysty. Był teraz białą kartką. Nie zagniecioną, nie zapisaną. Gotową na przyjęcie nowych myśli, planów, marzeń. Nowych perspektyw. Nowej rzeczywistości. Razem z nim.
Ciepłe krople deszczu wiły wokół nich aurę magii niezmąconej przez niedomówienia rozumu. Teraz liczyli się tylko oni. Oni i ciepły deszcz rozpalający ich ciała. Liczyło się to jak na nią patrzył gdy przerwał pocałunek. Hebanowa ciemność jego oczu, nie mająca dna głębina zapomnienia. Liczyło się to, że ona chciała aby na nią patrzył. Lśniące, szmaragdowe przestworza, wpatrujące się w życie z dozą rozleniwienia.
Jego mocne palce delikatnie obrysowywały jej delikatne kontury. Jej smak, jej zapach, jej ciepło. Było to wszystko jak senne majaki chorego. Jego zmysły chyba szalały. Nie słyszał już deszczu, choć czuł jak krople rozbijają się o jego ramiona. Tylko jej słodki oddech brzmiał w jego uszach. Był jak zapowiedź rozkoszy, której tak długo szukał. Niezmącona cisza jego umysłu chciała wciąż słuchać tego głosu. Głosu życia.
Eteryczny promień słońca wyrwał się spod lekkiej zapory obłoków i opadł lekko na jej policzek. Delikatne opary wilgoci unoszące się nad ziemią darowały światu okruszynę ich szczęścia. Zieleń roślin, tak intensywna po deszczu, oddawała świeżość ich myśli. Powiódł ją delikatnie wśród trawiastych rabatów. Lekko i nieśpiesznie. Spokojne kroki, ciche słowa.

"Jeśli nam się uda (...)
I wszystkie słońca które wyhodowaliśmy
w doniczkach
Naszych kameralnych rozmów
(...)
Rozświetlą szeroki widnokrąg
I nie będziemy musieli mówić (...)"

"(...) rozwiewamy się w mgłę.
Mgłę, która rozwadnia powietrze."

_______

Wiersze kolejno: Jerzy Szymik, Andrzej Bursa, Jan Rybowicz.[i][/i]

Hibari

Bogowie. Krótkie, ale mnie się bardzo podobało. Miało takie coś. Wybacz, ale nic konstruktywnego nie przychodzi mi na myśl. Po prostu strasznie mie się podobało. *___*

Irate

Aura! Wow, nie powiem, rozwinęłaś się. Cieszę się z tego.
Fabułę pomijam, bo pomysł oryginalny nie był, ale ładnie to opisałaś, uczuciowo. Choć czasami przesadzałaś z ilością przymiotników (chociażby w pierwszym zdaniu, już tam się to rzuca w oczy), naprawdę. Wszędzie te epitety, wszędzie wszędzie wszędzie! xD
"Lśniące, szmaragdowe przestworza, wpatrujące się w życie z dozą rozleniwienia."
A nie mogły po prostu leniwie patrzeć? Byłoby prościej i jakoś... ładniej. Bo tutaj jest zbyt artystycznie.
To świetnie, że ćwiczysz. Stajesz się coraz lepsza i czekam na dalsze efekty Twojej pracy. ^^

Aura

No cóż ogólnie lubię epitety bo są bardzo obrazowe, ale jeśli mówisz, że było ich za dużo to będę na to zwrać uwagę. A przynajmniej sie postaram, bo doskonała nie jestem... xD

Cieszę sie, że się podobało. Dla mnie, prawdę mówiąc, jest to jedyny tekst w mojej małej karierze, który naprawdę mi się sposobał. Chyba jeszcze trochę ciągle w nim siedze. naprawdę bardzo sie cieszę Hibari, że nic nie mogłaś napisać, bo to znaczy, że jakoś już coś ze mnie wyrosło... A przynajmnie, że 'jakoś już coś' umiem pisać. Dziękuje.

Ach! no i jakiż to zaszczyt droga Irate, że uważasz, że sie rozwinęłam. Naprawdę bardzo mi to pochlebia, choć nie wiem czy powinno. Cieszę się, że nie pisze już jak małe dziecko, a moje ff i inne, nie są już takie naiwne. Ostatnio na przykład przeczytałam swój pierwszy tekst ... i płakałam ze śmiechu. No ale cóż, od czegoś trzeba zacząć. W każdym bądź razie jeszcze raz bardzo wam dziękuje. ^^

GaGa

Ładne.
Tak jak mówiła Ir - czasami zbyt dużo epitetów, ale ogółem było naprawdę ładnie.
Podobało mi się. ^^