[M][O] Zapamiętana kołysanka

Elealyon

Wyszło jak wyszło. Chyba nie do końca przedstawia to, co chciałam. Nazwałabym te wypociny swego rodzaju studium. Krytyka bardzo mile widziana, wręcz pożądana. Jest to mój pierwszy one shot i chciałabym wiedzieć, czy zaczynam chociaż iść w dobrym kierunku.

*****

Blade promienie porannego słońca padły na twarz śpiącego chłopca. Czując niemiłe ukłucie pod powiekami maluch zakrył głowę poduszką cicho przy tym pojękując. W końcu, już całkowicie rozbudzony przez natrętne ptaki rozpoczynające koncert pod jego oknem, zrzucił pościel na podłogę i usiadł. Omiótł zaspanym wzrokiem pokój i przeczesał palcami krótkie, czarne włosy. W pomieszczeniu panował niewiarygodny ład, każda zabawka leżała na swoim miejscu. Tak było zawsze, gdy jego rodzice wyruszali na misję. Jako jedyny obecny mieszkaniec domu musiał dbać o porządek, prawda?
Chłopiec wciągnął przez głowę granatową koszulkę, która przed chwilą jeszcze wisiała na oparciu łóżka. Zaraz potem założył też spodnie i wyszedł z pokoju kierując się w stronę łazienki. Nie zabawił tam długo myjąc tylko buzię i zęby, po czym udał się do kuchni.
Zazwyczaj mama przygotowywała mu śniadanie, do zwykłej kanapki i mleka dodając szczyptę miłości. Lubił jej uśmiech, taki ciepły i czuły. Czasami jadał z nimi tata. Wtedy mamusia starała się, żeby jedzenie było jeszcze lepsze niż zwykle, co graniczyło niemal z cudem. Przyznać trzeba, że talent kucharski i umiejętności posiadała ogromne.
Niestety, maluch coraz rzadziej widywał rodziców. Byli ninja, a to zobowiązywało. Tak jak oni, chłopiec chciał zostać wspaniałym shinobi, dlatego uczęszczał do Akademii. Zadania stawiane przez nauczycieli nie stanowiły dla niego najmniejszego wyzwania, nazywano go prymusem. Wszyscy podziwiali młodzieńca, który zawsze dostawał najwyższe oceny. Mama była z niego dumna. Tata też, chociaż nie zawsze to okazywał.
Chłopczyk schylił się, by wyciągnąć z niskiej szafki miskę i płatki. Z lodówki wyjął mleko i zasiadł do stołu. Jego spojrzenie zatrzymało się na jasnej ścianie, obwieszonej ogromną ilością różnej maści rysunków. Wszystkie przedstawiały czarnowłose dziecko, jednak każde w innej sytuacji. A to na łące, to znów przy stole, inne na spacerze z rodzicami. Obrazek powieszony najwyżej przedstawiał tego samego malucha w łóżku. Na brzegu posłania siedział jakiś mężczyzna, a w uchylonych drzwiach stała kobieta. Wszystkie malunki i szkice były dziełem znanego nam już chłopca o czarnych włosach.
Uwielbiał rysować. Zawsze przedstawiał siebie, a właściwie upamiętniał chwilę, która w pewien sposób na zawsze wryła się w jego pamięć. Mama zachwycała się jego pracami podziwiając talent i dbałość o każdy szczegół. Nie szczędziła też słów krytyki i starała się sumiennie wskazać wszelkie niedociągnięcia syna. Sama nigdy nie miała pędzla w dłoni i nie zawsze dokładnie, rzeczowo potrafiła swojemu dziecku pomóc.
Tata był inny. Niewiele mówił, rzadko się uśmiechał. Nad dziełami pierworodnego się nie rozwodził, z reguły ich nie chwalił. Jednak dzieci często dostrzegają to, co przed innymi zostaje ukryte. Tak było w tym przypadku. Chłopiec zauważał błysk podziwu w ciemnych oczach ojca i był z tego dumny. Nawet jeśli tylko tak mu się zdawało, napawało go to tak silnym uczuciem szczęścia i pewności, że nie liczyło się nic innego.
Niektórzy zapewne stwierdziliby, że tatuś nie dba ani odrobinę o syna i żonę. Prawda była jednak zupełnie inna. Maluch często widział, jak jego rodzice wymieniają spojrzenia pełne jakiegoś gorąca, ciepła - czegoś, czego nie mieli w stosunku do niego. Kiedyś czuł się przez to zazdrosny. Nie mógł jednak narzekać na brak zainteresowania z ich strony. Mama go bardzo kochała, widział to w każdym jej ruchu, geście. A tata... Były takie dni, gdy rzadko obdarzał potomka spojrzeniem czy słowem. Zdarzały się też takie, gdy zabierał go do lasu, nad rzekę, do miasta, czy na wspólny trening. Chyba dlatego tak bardzo tęsknił za jego obecnością.
Chłopiec szybko skończył śniadanie i wstawił naczynie do zlewu solennie obiecując sobie, że gdy tylko wróci, pozmywa. Dzisiaj mieli wrócić tatuś i mamusia, więc cały dom musiał błyszczeć. W pośpiechu ubierając buty zastanawiał się, co też powinien zrobić. Tego dnia zajęcia w Akademii zostały odwołane z przyczyn niewiadomych, więc miał cały dzień dla siebie. Postanowił zrobić niespodziankę rodzicom i kupić świeże owoce. Idąc drogą prowadzącą do miasta zachwycał się kwitnącymi drzewami wiśni. Bardzo lubił na nie patrzeć, szczególnie, gdy doskwierała mu samotność. Przypominały mu mamę. I jej uśmiech.
W tej chwili mina mu zrzedła i dotkliwie poczuł, że jest sam, sam jak palec. Każda chwila z rodziną była wspaniała, ale każda sekunda samotności przytłaczała jak ogromny głaz. I to dziwne uczucie w piersi. Znał je aż za dobrze, choć nie potrafił zrozumieć. Mama nazywała to tęsknotą.
Przez nieuwagę młokos wpadł na blondwłosego chłopca, który uraczył go wiązanką niemiłych słów. Kiedy jednak wszystko się wyjaśniło i sytuacja nabrała klarowności, spotkany rówieśnik będący przecież synem wujaszka i najlepszym przyjacielem czarnowłosego malucha postanowił towarzyszyć koledze w wyprawie do sklepu.
Wesoła gadanina nie miała końca. Poruszając chyba wszystkie możliwe tematy, w końcu zahaczyli o ten jeden - długą nieobecność rodziców czarnowłosego.
- Nie jest ci smutno?
- Nie.
Blondynek spojrzał na przyjaciela powątpiewająco. Nie wierzył.
- Przypominam sobie wtedy, jak mi tata śpiewał kołysankę.
Tym razem jasnowłosy chłopiec obdarzył kolegę wzrokiem pełnym szczerego zdziwienia.
- Wujaszek śpiewał ci kołysankę? Niemożliwe!
- Ale naprawdę! Jeden jedyny raz, ale jednak!
- W taki razie zaśpiewaj mi ją.
Czarnowłosy chłopiec odchrząknął, nabrał powietrza i zaczął cienkim głosikiem:

Coś tam w lesie huknęło,
Coś tam w lesie trzasnęło,
A to komar z dębu spadł,
Złamał sobie w krzyżu gnat.

Blondynek wybuchł niekontrolowanym śmiechem, jednak jego nieustraszony towarzysz ciągnął dalej.

Dowiedziała się mucha,
Że już komar bez ducha
I pytała doktora,
Czy nie trzeba przeora.

Ludzie zaczęli oglądać się za dwoma maluchami zwracając uwagę na kamienną twarz śpiewającego i grymas rozbawienia śmiejącego się.

Pogrzeb był przewspaniały,
Wszystkie muchy płakały
I śpiewały płaczliwie:
"Już nasz komar nie żyje".

Po zaprezentowaniu utworu, czarnowłosy chłopczyk ruszył dalej nie przejmując się płaczącym ze śmiechu przyjacielem. Zielone oczy lustrowały otoczenie. Teraz wszystko wydawało mu się jeszcze przyjaźniejsze - mijani ludzie, zwierzęta, szare budynki, drzewa. Może i tatuś śpiewać nie umiał, ale jego cichy głos nucący kołysankę był najwspanialszą rzeczą, jaką pamiętał. Był piękniejszy nawet od uśmiechu mamusi. Chyba dlatego mały zawsze na niego czekał.

*****

Odrobinę poprawione po bulwersie Irate i podpowiedzi Elle... Dziękuję Wam bardzo ^^

rokdob

jejciu...tak mi się podoba,że aż nie wiem co napisać...nie podajesz konkretnych imion ale mam wrażenie,że ten czarnowłosy chłopiec jest synem Sasuke i Sakury czy nie tak?? wyczytałam że ma zielone oczy...
wzruszające opowiadanie...naprawdę prawie się popłakałam...

Kaede

Ojej. Śliczne. Świetnie ujęłaś relacje chłopca i jego rodziców.
Zastanawiam się tylko dlaczego ukryłaś tożsamość naszego bohatera.
Łatwo i lekko mi się czytało, bez błędów. Tylko nie wiem, nie pasuje mi jedno zdanie:

Elealyon

Też zastanawiałam się nad tym zdaniem, ale doszłam do wniosku, że jak śpię i nagle mi słonko świeci, to bolą mnie oczy, w sensie, że gałki oczne, a nie powieki. Taki jakiś odchył xD

I racja, to jest syn Sasuke i Sakury, a imiona ukryłam, bo chciałam jakby... uogólnić ten opis. Dlatego określiłam to mianem studium. Studium nad relacjami dziecka i rodziców. Jakoś tak mnie naszło :P

Cieszę się, że komuś się podobało. Może jeszcze nie jestem stracona ^^

Elle

Irate

Podoba mi się. Bardzo.
Umiejętnie ukryłaś tożsamość rodziców chłopców, by potem je ujawnić w ujmujący sposób. Mały potomek klanu Uchiha i syn Naruto przyjaciółmi? Wydaje się być banalne, ale to naturalna kolej rzeczy. Dobrze, że nie podałaś wszystkiego od razu na tacy.
Jednak zauważyłam coś, co sprawiło, że mnie omal krew nie zalała: NIE UBIERA SIĘ SPODNI! Błagam! To nie po polsku!
"Wyzwania stawiane przez nauczycieli nie stanowiły dla niego najmniejszego wyzwania" Małe powtórzenie, prawda? Normalnie bym nie zwracała na to takiej uwagi, ale tutaj... Przeszkadza okropnie.
No, to tyle - masz wielki talent.

EDIT: Dziękuję za poprawienie ^^ To wcale nie był bulwers (nie, w ogóle.), ale i tak dzięki.

sakura-life

Irate, spokojnie. No tak, spodnie się zakłada. Heh, w każdym razie jest to rzecz małostkowa. Wiesz co Ci powiem? Spodobało mi się to, co napisałaś. Nawet nie chodzi mi tutaj o jakąś fabułę. Ta naturalność mnie urzekła. Jeden, normalny dzień z życia tego dzieciaka. Jego tęsknota za rodzicami też mi się podobała. Wszystko opisałaś w sposób taki prawdziwy. Świetnie.

Elealyon

*wyciąga z kieszeni notes i zaczyna skrobać* Nie... u... bie... ra... się... spo... dni... A tak na serio, to nie wiedziałam i bardzo się cieszę, że mi to wytknęłaś, Irate.
No i co do powtórzenia, to... nie zauważyłam :? Chyba muszę zainwestować w jakiegoś testera, czy coś w ten deseń. Nie wiem czy to tylko moje odczucie, ale beznadziejnie się szuka błędów samemu. Jakoś tak... Normalnie zwróciłabym uwagę, to znaczy w czyimś opowiadaniu. A jak piszę sama, to nagle przestaję zwracać na pewne rzeczy uwagę. A w niektórych przypadkach word nie pomoże... Niestety.

A ty, bambusie?! Czemu nic nie mówisz?! *okłada monitor nutami* Pff...

No i El... problem rozwiązany ^^

sakura-life

Heh, dla mnie nie ma znaczenia czy spodnie się ubiera, czy zakłada, w każdym razie ech, nie martw się o to. Znam ten ból, czasem można się tak wczuć, że... po prostu koniec, ja sama miałam takie przypadki i to często. Wprawdzie mam kłopoty z błędami językowymi, ale powiem, że nawet lepiej, gdy się nie zwraca uwagi na błędy, wtedy słowa płyną tym niezachwianym rytmem, tak naturalnie to wygląda. Mi nie robi to różnicy. Poza tym nawet znalazłam błąd w przetłumaczonej książce D.Browna, więc... wszystko się może się wydarzyć. Och, nie przejmuj się.

Elealyon

Cieszę się, że mi wytknięto błędy, bo to uczy, prawda? Zresztą... sądzę, że babole zdarzają się każdemu. A przynajmniej mogą się zdarzyć. Nie jesteśmy jakimiś maszynami. Co nie zmienia faktu, że krytyka jest potrzebna. I bardzo mnie cieszy.

Cieszą mnie też słowa pochwały, nawet drobnej i bardzo za nie dziękuję.

sakura-life

Ach, nie masz za co dziękować. Naprawdę. Bo za co? Za prawdę. Hehe. Masz rację - nie jesteśmy maszynami i nigdy nie będziemy. I tym właśnie się od nich różnimy... robimy błędy.

Fushigi

Śliczne. Jejciu, jaki kochany ten malec. Normalnie... No i mały "Naruto"... I te relacje... Wszystko zostało już powiedziane, więc po prostu przeczytaj sobie jeszcze raz opinie moich poprzedniczek - moja opinia jest podobna.
A z tymi spodniami, to też nie wiedziałam. Jest to w ogóle jakaś różnica?
Powtórzenia? Tak, tak, jak się człowiek wczuje, to czasem zdarzas ię tragedia. Kiedyś chyba w jednym zdaniu użyłam dwóch tych samych, bardzo wyrazistych i rzucających się w oczy. Doipero po którymś razie to zauważyłam ^^

GaGa

Ładne, ładne... podobało mi się. Dobrze opisałaś relacje Sasuke-syn, a kołysanka... cud-miód XD Uśmiałam się nieźle jak to czytałam XD
Mam nadzieję, że dopracujesz te drobne niedociągnięcia, które zauważyły moje poprzedniczki, a wtedy będzie naprawdę rewelacyjnie ^^

Guś.

O-ra-ny. Ależ mi się te fick podoba... O kurczę. Nawet sama nie wiem czemu aż tak bardzo. Bezsprzecznie trafia na listę moich ulubionych opowiadań.
Styl przyjemny, szybko się czyta, nie wyłapałam błedów. Świetne. ^_^
Gratuluję jednopartówki.

PS. Też mam w domu zwierza. Znaczy się brata. Młodszy o trzy lata, wygląd niewiniątka, ale naprawdę, to istne utrapienie. Do tego - wielki skarżypyta.

Atiasha

Fick jest godny podziwu. Błędów nie szukałam i nie mam zamiaru. Gdyż treść sama sobą zachwyca tak bardzo że nie trzeba nic więcej ^^ Syn sasuke i sakury ? Słodkie : )

Co do rodzeństwa. Ja jestem najmłodsza;p Jeden mój brat ma 28, drugi 25, a ja mam 14 ^^ wesoło co nie? I na dodatek ten młodszy czyta mangi i ogląda anime xD Wypaśna rodzinka ^^ Nie wiem jak bym sobie mogła poradzić z młodszym rodzeństwem, więc chylę czoło przed wami *szacunek*

Elealyon

Też nie chciałabym być jedynaczką, ale czasami moja siostra doprowadza mnie do szału. Na przykład teraz, próbując zrzucić mnie z krzesła. Zawsze chciałam mieć starszego brata *rozpływa się* Chociaż już chyba o tym gdzieś pisałam. Młodsza siostra ma swoje plusy i minusy, co jest chyba naturalne. Przynajmniej czasami można z nią żyć...

Ag, At, ja nie rozumiem co widzicie w tych marnych wypocinach. Nie jestem jakaś hiperwielce skromna, ale po prostu pojąć tego nie mogę. Co nie zmienia faktu, że miło mi :P A może to ta jakaś ukryta słodycz? Może to tak jak z czekoladą? Trzeba znaleźć odpowiednie miejsce do zdarcia sreberka i...

Notatka: Elealyon zaczyna wariować. Pora udać się do psychiatry.

Karim

To było piękne :)
ładnie opisałaś to co przeżywa ten maluch :) brak rodziców to coś najgorszego dla dzieciaków...
ahy i ohy ;]
pozdrawiam ;*