[N] Bez tytułu.

Grabarz

Zostałam poproszona przez Fausta, aby wstawić kawałek opowiadania, które właśnie zaczyna. Fragment jest krótki, chodzi głównie o to, by F. mógł zapoznać się z opinią odbiorców, wobec tego konstruktywna krytyka i wyczerpujące komentarze mile widziane.

Autorem tekstu jest Faust, ja tu tylko sprzątam. I występuję, przy okazji.

Ukryli się w zrujnowanej wieży, która wyglądała, jakby miała się za chwilę rozpaść. Na zewnątrz było ciemno i chłodno.
- Powiedziałem: nie dotykaj. Grabarz, kurwa, czy ty zawsze musisz wszystko spierdolić? – zapytał mężczyzna należący do ludzkiej rasy, wbijając spojrzenie zielonych oczu w swą towarzyszkę. Odziany był elegancko, w fioletową koszulę zdobioną srebrnymi guzikami, czarne jedwabne spodnie i czarne skórzane buty.
- Faust, skąd mogłam wiedzieć, że on tam ciągle mieszka? – Odpowiedziała pytaniem Grabarz.
Grabarz była wysoką kobietą, również należącą do ludzkiej rasy. Miała szerokie ramiona i długie jasnobrązowe włosy. Jej okrągłą twarz o ciemnobrązowych oczach zdobił srebrny kolczyk umiejscowiony nad prawą brwią. Nosiła płaszcz, skórzany napierśnik, koszulę, wzmacniane stalą rękawice, długie spodnie i lekkie buty, a wszystko czarne.
- Chyba z pięć razy ci o tym mówiłem.
- A skąd ty mogłeś znać prawdę? To były po prostu twoje domysły!
- Moje domysły zazwyczaj się sprawdzają – warknął zirytowany. – To naprawdę było do przewidzenia, że ten cholerny drakolisz powróci do swej groty po klęsce Koriusa.
- E tam! Zresztą ten naszyjnik był wart ryzyka – wyciągnęła z kieszeni płaszcza srebrny naszyjnik zwieńczony wisiorkiem uformowanym na kształt płomienia.
- Zabiję cię kiedyś. W końcu naprawdę nie wytrzymam i cię zabiję.
- Obiecanki cacanki – uśmiechnęła się szelmowsko.
- Musimy się wynieść z jego terenu jak najszybciej. Na szczęście jeszcze nie oszalałem na tyle, by choć myśleć o otwartej walce przeciwko drakoliszowi.
- Stary pryk – mruknęła Grabarz.
Faust wyciągnął z pochwy miecz, bastardowy i niezdobiony, po czym rzekł:
- Mam siedem twarzy i siedem imion, a na plecach siedem pochew noszę. W każdej pochwie miecz ja skrywam, każdy mój miecz imię ma swoje – wyrecytował - Imię Drugie: Obrońca.
Miecz począł zmieniać swój kształt. Ostrze stało się krótsze i szersze, a ponadto pokryte srebrnymi wzorami. Z głowicy wyrosła fioletowa, haftowana wstęga.
- Nie wiem jak ty, ale ja tu dłużej nie zostaję – stwierdził Faust.
Grabarz i jej towarzysz wybiegli z wieży i pognali przed siebie, przez gęsty, liściasty las.
Kilka chwil później owa wieża, jak i drzewa ją otaczające, stanęła w ogniu.
- Jeśli przeżyjemy, stawiasz najdroższe wino w najlepszej karczmie, jaką można znaleźć w tej krainie – oznajmił Faust Grabarzowi.
- Ja ci mogę co innego postawić – odpowiedziała, wybuchając śmiechem.
- Uznam, że tego nie słyszałem...

Ciąg dalszy (może) nastąpi.

Irate

Zapoznać się z opinią odbiorców po napisaniu tak krótkiego fragmentu?
Wygórowane wymagania.
Pisze nieźle, choć trochę sztywno. Po tym Twoim "Faust" powinien dodać "kurwa", tak samo jak po "Grabarz", byłoby bardziej jakby... z polotem.
O fabule nie powiem nic, bo fabuły jeszcze nie ma. Ten fragment jest naprawdę zbyt krótki, żeby go oceniać.

Bloody

Jak powiedziała Ir, fragment jest za krótki do szerszej oceny...
Ale, cholera czułam się przez moment, jakbym czytała Sapkowskiego...